از حقوق قلم بر كسى كه آن را براى نوشتن در دست مى‏ گيرد اين است كه با بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم آغاز كند.

درهاى گناهان را با استعاذه (پناه بردن به خدا) ببنديد و درهاى طاعت را با بسم اللّه‏ گفتن بگشاييد.

نشانه‏ هاى مؤمن پنج چيز است: ... و بلند گفتن بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم.

معناى گفته كسى كه بسم اللّه‏ مى ‏گويد، يعنى نشانى از نشانه‏ هاى خداوند را بر خود مى ‏گذارم و آن عبادت است.

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم، به اسم اعظم نزديك‏تر است از سياهى چشم به سفيدى‏ اش.

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم، تاج است.

باء (بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم) بهاء (روشنى) خدا و سين آن سناء (بزرگى) خدا و ميم آن مجد (عظمت) خدا، و اللّه‏ معبود همه چيز، رحمن مهربان به همه خلق، رحيم مهربان فقط به مؤمنان است.

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم، بزرگ‏ترين ـ فرمود ـ يا با عظمت‏ ترين نام خداوند است.

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم را رها مكن حتى اگر بعدش شعر باشد.

خود را از تمامى مردم با بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم و قل هو اللّه‏ احد حفظ كن. آن را از سمت راست و چپ و جلو و عقب و بالا و پايين بخوان.

از امام كاظم عليه‏ السلام پرسيدند: كداميك از آيات كتاب خدا برتر و بزرگ‏تر است؟ فرمودند: بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم.

بسم اللّه‏، شفاى هر دردى و يارى كننده هر دارويى است.

هر كس به صداى قارى ‏اى كه بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم را قرائت مى ‏كند گوش دهد، براى او آن خواهد بود، كه براى قارى است.

هر بنده‏اى بخواهد چيزى بخواند يا كارى انجام دهد و بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم بگويد، در كارش بركت داده مى‏ شود.

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم، كليد هر نوشته ‏اى است.

اگر بسم اللّه‏ را قرائت كنى، فرشتگان، تا بهشت تو را حفظ مى‏ كنند و آن شفاى هر دردى است.